– w relacji z depresją, pojawia się branie odpowiedzialności za uczucia partnera zamiast za swoje, większa czujność i uważność na potrzeby partnera niż na własne (oddanie niejako odpowiedzialności za związek);
– gdy jest mały poziom bezpieczeństwa w otoczeniu dwojga, silniej może rozwinąć się rozglądanie się na zewnątrz – jak robią inni, jak powinno być, jak jest prawidłowo (w ten sposób para może opuszczać własną relację);
– sporo niepewności budzi możliwość sięgania po wsparcie u partnerki/ partnera , głównie może to być związane z obawą, że będzie się dla kogoś ciężarem;
– z drugiej strony: branie ciężaru na własne barki jest w jakiś sposób bardziej prawomocne, legalne, może dawać poczucie siły i odwracać uwagę od własnych zmartwień, trudno jest dać się ponieść;
– smutek jest uczuciem bardziej akceptowalnym w związku, więc partnerzy okazują sobie więcej smutku niż złości, paradoksalnie dzięki temu przejmując większą władzę, trudniej bowiem złościć na osobę smutną i potrzebującą;
– silne jest dążenie do harmonii, czy symetrii, różnice są niebezpieczne, w związku z może powstać sytuacja, w której obie strony poszukują oparcia, a ponieważ żadna ze stron nie decyduje się ujawnić swojego „chcę”, czy swoich granic, żaden z partnerów nie może się też oprzeć o drugiego; tworzy się taniec wzajemnej zależności, uwikłania w trud poczucia winy;
– czasem ujawnienie bezradności czy słabości wprost u w związku, może się wiązać z dużym odsłonięciem, a nawet obnażeniem.

Serdeczności i do kolejnych spotkań,
Ania Bal i Natalia Żuk