Superwizja jest spotkaniem terapeuty/-tki oraz osoby, która ukończyła lub jest w trakcie szkolenia superwizorskiego. Przedmiotem wspólnej pracy jest wsparcie suprwizanta/-tki w jego/jej pracy z pacjentami oraz w byciu terapeutą w ogóle.

Psychoterapia nie jest zawodem, który można odpowiedzialnie i bez szwanku dla wszystkich osób zaangażowanych uprawiać w pojedynkę. Dlatego nasza etyka zawodowa zakłada, iż wszyscy psychoterapeuci/-tki będą korzystali z superwizji, (względnie – interwizji) przez całe swoje życie zawodowe. Pracujemy bowiem „sobą”, zwłaszcza w nurtach takich jak terapia Gestalt. Oznacza to, że osobiście i autentycznie angażujemy się w relacje z klientami, co postrzegam jako nasz ogromny zasób, a jednocześnie – ryzyko: szybkiego wypalenia się, „stępienia” jako formy ochrony lub przeciążenia, a także – pomieszania w procesach współprzeniesieniowych.

Dobrą superwizję rozumiem jako taką, po której superwizant ma głębsze lub szersze rozumienie i czucie relacji z klientem, również w odniesieniu do celów terapii. Bogatszy o spotkanie z superwizorem/-rką, może siąść naprzeciwko pacjenta/-tki wolny/-a, odpowiedzialny/-a, otwarty/-a i mądrze rezonujący/-a z figurami i tłem, które w procesie kontaktowania wnosi pacjent(ka).